How94- Intro [ #JunHwan X #DoubleB :: #iKON]

ขอลงเรื่องที่สองมาจ่อคิวนะคะ Step-Brother ก็ใกล้เข้ามาเต็มทีแล้วเนอะ

 

ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่าน ดีใจหากท่านจะได้รับความบันเทิงกลับไปไม่มากก็น้อย

 

เรื่องที่สองนี้ขอฝากไว้ให้อ่านกันเพลินๆอีกเรื่องนะคะ

ติชมกันได้น๊าาาา

 

ถ้าใครเล่นทวิตเตอร์ใช้ แท็ก #JHHow94 มาคุยกันได้นะ จุ๊บๆ

 

 

 

How 94

Intro

“เฮ้ จินฮวาน ดื่มไรดี”ฮันบินกระซิบถามเพื่อนสนิท

“นายสั่งเถอะ ฉันดื่มอะไรก็ได้”จินฮวานกระซิบตอบ ที่ต้องกระซิบก็เพราะว่าเสียงในผับนี้มันอื้ออึงจนจินฮวานต้องเบ้หน้า จริงๆก็ไม่ได้ชอบสถานที่แบบนี้เท่าไหร่ แต่ที่มาเพราะตามหาหัวใจล้วนๆ

ฮันบินสั่งเครื่องดื่มเป็นโคล่าสองแก้ว พนักงานรับออร์เดอร์ถึงกับหัวเราะออกมาแบบไม่เกรงใจลูกค้า

จินฮวานเงยหน้าขึ้นมองหน้าพนักงานไร้มารยาทคนนั้น สั่งโคล่าแล้วมันจะทำไม  มันน่าขำนักรึยังไงกัน

“สรุปโคล่าสองนะครับ รอซักครู่นะครับ”พนักงานคนนั้นโน้มตัวลงมากระซิบข้างใบหูของจินฮวาน ที่ต้องทำแบบนั้นเพราะเสียงดนตรีในผับดังเกินกว่าพูดกันธรรมดาจะได้ยิน จินฮวานเอียงตัวหลบ เขาไม่ชอบให้ใครมาทำตัวใกล้ชิดเขาแบบนี้เว้นเสียแต่ว่าจะสนิทขั้นคิมฮันบิน

จินฮวานพยักหน้ารับรู้ เขาทำสีหน้าไม่พอใจอย่างมาก สั่งโคล่ามันผิดตรงไหน

“มาแล้วๆ”ฮันบินสะกิดให้จินฮวานมองไปยังเวทีแสดงสดที่ของทางร้าน

“จีวอนเท่มากเลย”จินฮวานอุทานออกมาพลางยิ้มหน้าบาน

ใช่แล้ว ผู้ชายคนนั้นแหละหัวใจของเขา จีวอนทำงานพิเศษเป็นดีเจอยู่ที่ผับนี้ ได้ยินแต่เสียงลือเสียงเล่าอ้างว่าเวลาที่จีวอนไปทำงาน เขาจะเป็นคนละคนกับที่มหาวิทยาลัยเลย เขาจะเท่มากๆ วันนี้ได้มาประจักษ์ต่อสายตาตัวเอง จีวอนโคตรเท่เลยว่ะ

“กำลังจะเริ่มเปิดแผ่นแล้ว”ฮันบินเอ่ยบอกพลางมองคนข้างเวทีนั่นที่ยืนจัดแจงเซตอุปกรณ์อยู่

“โคล่ามาเสิร์ฟครับ”พนักงานคนเดิมนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟตามออเดอร์

จินฮวานชักสีหน้าไม่พอใจทันที เขาไม่ชอบหน้าพนักงานคนนี้เลย คนอะไรไร้มารยาท หัวเราะเยาะต่อหน้าคนอื่น

แก้วโคล่าเย็นเฉียบถูกวางเสิร์ฟอย่างเรียบร้อยก่อนที่พนักงานคนนั้นจะจากไป

คนอะไร แค่เห็นหน้าก็ทำให้ขุ่นหมองใจได้ ถ้าจีวอนไม่ทำงานที่นี่ ฉันจะไม่มาที่นี่อีกเป็นอันขาด จินฮวานได้แต่บ่นในใจ

ไม่นานนักจีวอนก็เริ่มเปิดเพลง มีศิลปินชายขึ้นมาร้องบนเวทีเป็นบางเพลง บางเพลงจีวอนก็แค่สแคลชแผ่น

“จีวอนต่างจากที่มหาลัยจริงๆด้วย เขาดูเท่มากจริงๆ”จินฮวานกระซิบคุยกับฮันบิน

“เท่ขนาดนี้สาวๆเยอะแน่เลย”ฮันบินเผลอพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออกมา

จินฮวานกำลังคิดตามไปกับคำพูดนั้น ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆผับ สาวๆ สวยๆ แต่งตัวเสื้อผ้าน้อยชิ้นเดินสวยอยู่ในผับเต็มไปหมด สาวๆเหล่านั้นอาจจะเป็นอาหารตาของชายหนุ่มหลายๆคน แต่ไม่ใช่ชายหนุ่มที่ชอบผู้ชายด้วยกันอย่างเขาแน่

ได้ยินฮันบินพูดแบบนั้นแล้วก็แอบหวั่นใจ

“ฮันบิน ฉันขอไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวมา”จินฮวานเอ่ยบอกก่อนจะลุกเดินออกไป

เขาเดินออกไปยังประตูหลังร้านเพราะเขาไม่รู้ว่าห้องน้ำมันคือตรงไหน มันไม่มีป้ายบอกซะด้วย

เท้าเล็กเผลอไปเหยียบอะไรเข้าจนต้องรีบชักเท้าออก

“กระเป๋าตังค์”จินฮวานสบถออกมาเบาๆก่อนจะก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา มือเล็กถือวิสาสะเปิดกระเป๋านั่นเพื่อดูข้อมูลเบื้องต้นว่าใครคือเจ้าของกระเป๋า

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”เสียงทุ้มห้าวเอ่ยทักขึ้นจากด้านหลัง จินฮวานตกใจจนกระเป๋าใบนั่นหลุดมือลงไปกองที่พื้น

“ฉันเก็บกระเป๋าตังค์ได้น่ะ”จินฮวานก้มลงเก็บมันอีกรอบก่อนยื่นให้ชายที่เดินเข้ามาทัก

พนักงานเสิร์ฟที่เขาไม่ชอบหน้านี่นา เจออีกแล้ว ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ

“กระเป๋าตังค์ผมเองแหละ ขอบคุณมากนะครับ”เจ้าของกระเป๋าเอ่ยหน้านิ่ง สีหน้าไร้อารมณ์เหมือนไม่ได้อยากขอบคุณสักเท่าไหร่ รึว่าจินฮวานจะแค่อคติไปเอง

เขาไม่สงสัยกับคำพูดของคนตรงหน้า ยอมรับว่าเขารู้ตั้งแต่เปิดดูบัตรในกระเป๋านั่นแล้ว มันคือบัตรนักเรียนมัธยมต้นที่หมดอายุไปเมื่อสามปีที่แล้ว

งั้นปีนี้เด็กคนนี้ก็อยู่แค่มัธยมปลายปีสามเองสิ ทำงานที่ผับแบบนี้ได้แล้วเหรอ ได้แต่นึกสงสัยเท่านั้น

จินฮวานหันซ้ายแลขวา เหมือนกำลังมองหาอะไรซักที่จนคนตรงหน้าต้องเอ่ยถามอีกครั้ง

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”

“ห้องน้ำไปทางไหนอ่ะ”จินฮวานเอ่ยอายๆ น่าอายชะมัดแค่ห้องน้ำยังไปไม่ถูก

“ห้องน้ำที่นี่อยู่ชั้นบนครับ เดินไปที่บันไดนั่น ขึ้นไปเลี้ยวขวา”พนักงานคนนั้นอธิบายเป็นอย่างดี จินฮวานพยักหน้าบ่งบอกว่าเข้าใจแล้วก่อนจะเดินจากไป เข้าไม่คิดจะขอบคุณ เพราะคิดว่ามันไม่จำเป็น มันเป็นหน้าที่ของพนักงานที่ต้องดูแลลูกค้าอยู่แล้วสิน่า

..

ฮันบินโบกมือให้จีวอนหลังจากจบเพลงสุดท้ายที่เขาต้องแสดงในค่ำคืนนี้ จีวอนเห็นดังนั้นก็เดินลงจากเวทีมาหาทันที

“นายมาได้ยังไง”จีวอนยิ้มตาหยีดีใจ ฮันบินเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัยและแน่นอนเขารู้จักกันเพราะจินฮวาน แต่ก็รู้จักผู้ชายคนนี้ในฐานะประธานคณะอีกด้วย

“ฉันมากันจินฮวาน แต่ว่าตอนนี้จินฮวานไปห้องน้ำน่ะ”ฮันบินเอ่ยบอก

“นึกว่ามาคนเดียวเพราะว่าทนคิดถึงฉันไม่ไหว”

“อย่ามาปากดี ฉันพาจินฮวานมาให้เห็นต่างหากว่าคนอย่างนายไม่คู่ควรที่จินฮวานจะชอบเลยซักนิด”ฮันบินเหยียดยิ้ม

จีวอนไม่ยี่หระ เขาไม่สนใจคำพูดของฮันบินเลยซักนิด

“จะบอกว่าคนที่คู่ควรคือนายงั้นสิ”

“อ๊ะ แน่นอน ฉันน่ะสนิทกับจินฮวานที่สุดแล้วล่ะ”

“สนิท แต่ไม่ได้หมายความว่าจินฮวานต้องรักหนิ”จีวอนไหวไหล่

“นาย!!”ฮันบินตะคอกเสียงใส่อย่างเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ จีวอนพูดจี้ใจดำเขาเหลือเกิน

“อ่อ แล้วก็วันหลังไม่ต้องเอาจินฮวานมาอ้างก็ได้นะ ถ้าอยากมาหาฉันครั้งหน้าก็โทรมาสิ จะจัดให้ถึงใจเลย”จีวอนขยิบตาให้ก่อนจะเดินจากไป

“ชิท” ฮันบินสบถคำหยาบ เขาเกลียดผู้ชายตรงหน้าที่สุด คนอะไรหน้าหม้อได้แม้แต่กระทั้งคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่แข่งกันอย่างเขา

คิมจีวอน ฉันไม่มีวันยอมแพ้นาย ต่อให้จินฮวานจะบอกว่าชอบนายมาก แต่ฉันจะทำให้เขาเห็นว่าเพื่อนสนิทอย่างฉันก็ดีพอจะดูแลเขาได้ จินฮวานเป็นคนของฉัน นายจะมาแย่งไปได้ยังไง ไม่ยอมเด็ดขาด

คิม ฮันบิน สนิทกับจินฮวานมาตั้งแต่เด็ก อีกทั้งยังเป็นผู้ชายหน้าตาดี ดีกรีประธานคณะเชียวนะ จะดูถูกกันเกินไป

จินฮวานเดินออกมาจากห้องน้ำหลังเสร็จกิจ ผับนี่มันมืดไปหมด มาครั้งแรกแบบนี้มีเดินหลงเอาได้ เขาได้แต่สงสัยอยู่ในใจว่าผู้คนที่อยู่ในนี้ชอบมาสถานที่ที่ไม่มีความชัดเจนแบบนี้ได้ยังไง มืดสลัวแถมยังซับซ้อน คนก็เยอะ

หมับ!!!!

จินฮวานสะดุ้งสุดตัว เมื่อเขาสัมผัสได้ว่ามีมือมาปะกบลงบนบั้นท้ายของเขาเต็มแรง

เขาเผลออุทานคำหยาบออกมาสุดเสียงก่อนจะหันไปเอาเรื่อง

แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากว่าใคร ร่างบางนั่นก็โดนรวบตัวเข้าไปกอดซะก่อน

“มาคนเดียวเหรอครับ”ชายแปลกหน้าที่กอดเขาอยู่กระซิบลงบนใบหูสวย ก่อนจะใช้จมูกคลอเคลียไปตามลำคอขาว

จินฮวานขนลุกไปทั้งตัว เขาพยายามดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดนั่นแต่ก็ไม่เป็นผล

“ปล่อยฉันนะ ไอ้โรคจิต”เขาเผลอด่าชายคนนั้นออกไปอย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ เขารังเกียจชายแปลกหน้าคนนั้นจนแทบอยากจะกลั้นใจตาย

“ปากเก่งแบบนี้ พี่ชอบ ไปกับพี่นะแล้วจะเปลี่ยนใจ”

“ไม่ไปว้อย ปล่อยสิเฮ้ย ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย”จินฮวานพยายามเรียกคนรอบข้าง แต่หารู้ไม่ว่าทั้งกลุ่มตรงนั้นก็เพื่อนกันทั้งนั้น

“ไปกันเลยดีกว่า ชั้นบนนี้นี่คือสวรรค์ของเรานะ เด็กดีมามะ”ชายคนนั้นยังกระซิบกระซาบคลอเคลียอยู่ที่ลำคอขาวของจินฮวานไม่หยุดพลางกอดอุ้มร่างเล็กนั่นนำไปทางบันได ทำท่าจะเดินขึ้นไปยังชั้นสาม

จินฮวานพยายามดิ้นสุดชีวิต เขาพยายามขอความช่วยเหลือเท่าไหร่ก็ไม่มีใครยอมรับฟังและช่วยเหลือ ในใจตอนนี้เขากำลังนึกถึงฮันบินและจีวอนอย่างเป็นที่สุด

ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเขา และเขาก็ไม่รู้จักใคร นี่เขากำลังจะถูกลากตัวไปทำมิดีมิร้ายจริงๆเหรอ

“จะไปไหนวะ”มือสวยของใครบางคนตรงเข้ามาจับแขนของจินฮวานไว้ จินฮวานเบิกตากว้าง พวกนายคงไม่ได้สมรู้ร่วมคิดกันหรอกนะ พวกคนชั่ว

“มึงมายุ่งอะไรวะ”ชายนิรนามคนนั้นตะคอกกลับด้วยท่าทางไม่พอใจ ใครจะพอใจคนที่เข้ามาขัดความสุขได้ล่ะ

“ต้องยุ่งว่ะ เพราะว่านี่คนของฉัน”ผู้มาใหม่เอ่ยอย่างใจเย็นแต่จ้องคู่กรณีตาขวาง

“จุนฮเวช่วยฉันด้วย ไอ้นี่มันรังแกฉัน”จินฮวานเอ่ยชื่อคนที่เข้ามาช่วยออกไปได้อย่างถูกต้อง ซึ่งทำให้ดูสมเหตุสมผลว่าสองคนรู้จักกัน

เขาจำได้จากชื่อที่อยู่บนบัตรนักเรียนในกระเป๋าตังค์ที่เขาเก็บได้ เขาจำชื่อได้แม่น กูจุนฮเว ไม่ผิดแน่

“ปล่อยมือสกปรกของแกซะ”

“ไม่ปล่อยว้อย ฉันสนใจคนนี้แล้วจะทำไม ของใครกูไม่สน”

“ปล่อยซะ ฉันขอเตือน”

“ไม่ปล่อยว้อย แน่จริงก็เข้ามาแย่งไปดิ”

ไอ้นี่กวนประสาทจริงว้อย สงสัยจะอยากตาย ฉันไม่ได้อยากมีเรื่องซักเท่าไหร่หรอกนะ

จุนฮเวเดินดาหน้าเข้าไป ชายคนนั้นปล่อยจินฮวานออกจากอ้อมกอดก่อนจะดาหน้าเข้าใส่จุนฮเวบ้าง

“อย่ามีเรื่องกันเลยนะ”จินฮวานรีบวิ่งเข้าไปกอดจุนฮเวไว้แน่น เขาไม่ได้พิศวาสจุนฮเวอะไรขนาดนั้น ที่ทำไปแบบนั้นเพราะว่าไม่อยากให้มีเรื่องมีราวกัน โดนปล่อยตัวแล้วก็ขอให้เรื่องจบเถอะ

แต่ไม่ทันการแล้ว ชายนิรนามคนนั้นพุ่งหมัดใส่หน้าจุนฮเวทั้งที่จินฮวานยังคงกอดเขาอยู่ คำขอของจินฮวานไม่ได้ผล

จุนฮเวหน้าหันไปตามแรงหมัด จินฮวานผละตัวออกด้วยความตกใจ

จุนฮเวไม่ยอมง่ายๆทั้งคู่แลกหมัดกันจนต้องล้มกันไปข้าง ไม่มีใครเข้ามาห้าม แต่ก็ไม่ใช่เพราะไม่มีใครสนใจ ทุกคนไม่อยากเข้ามายุ่งมากกว่า

ชายคนนั้นเห็นทีว่าสู้ไม่ไหว เขาตัดสินใจควักอาวุธออกมา

ปืนในมือนั่นลั่นไกแล้วและจ่ออยู่ที่จุนฮเว จินฮวานตัวสั่นไปหมด เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์บ้าระห่ำแบบนี้มาก่อน

จุนฮเวได้จังหวะรีบใช้ขายาวเตะเสยไปที่ปืนนั่นด้วยความเร็วเสียงปืนลั่นดังแทรกเสียงดนตรีในผับก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะเสียหลักเซไปชนกับราวบันไดด้านหลัง

ผู้คนต่างแตกตื่น งุนงงกับเสียงปืนที่ดังขึ้น และเหตุการณ์ก็เริ่มโกลาหล

จุนฮวรีบคว้าแขนคนตัวเล็กฝ่าฝูงชนลงไปยังชั้นล่าง

“เร็วเข้า เราต้องไปจากที่นี่” จินฮวานได้แต่วิ่งตามแรงกระชากของคนตัวใหญ่ ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกนอกจากวิ่งตามจุนฮเวไป

จุนฮเวพาเค้าฝ่าฝูงชนออกไปยังหลังร้าน เส้นทางที่เขาชำนาญที่สุดและหวังว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่ตามพวกเขาออกมา

จุนฮเวพาจินฮวานวิ่งลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยเล็ก จนคนวิ่งตามสับสนไปหมด

“หยุดก่อน หยุดก่อน ฉันไม่ไหวแล้ว”จินฮวานพยายามแกะมือจุนฮเวออกจากข้อมือเขา เขาวิ่งตามจนล้าไปหมดแล้ว

จุนฮเวหันหลังกลับไปมองจนแน่ใจว่าไม่มีใครตามเขาออกมา และตอบรับคำขอนั่น เขาหยุดวิ่งและปล่อยมือจินฮวานให้เป็นอิสระ

จินฮวานล้มลงตรงหน้าพลางหายใจถี่รัว เขาเหนื่อยแทบขาดใจ และตื่นเต้นจนใจจะขาด

“นี่มันเรื่องบ้าอะไร”จินฮวานเอ่ยออกมาทั้งยังเหนื่อยหอบ

“ผมควรจะเป็นคนถามคุณมากกว่า ว่าไปทำอิท่าไหนให้มันอยากรุกได้ขนาดนั้น”

“นี่นาย ฉันไม่ได้ไปยั่วมันนะ พูดจาแบบนี้ฉันเสียหายนะ”

“แล้วมันจะอยากฟัดคุณขนาดนั้นได้ยังไง มันคงหื่นมากสินะ”

“จะไปรู้ได้ยังไงเล่า ฉันโดนรังแก นายก็ยังจะมาว่าอีก”อยู่ๆจินฮวานก็ร้องไห้ออกมา เขาอดกลั้นมาตั้งแต่ที่โดนผู้ชายคนนั้นลวนลามแล้ว นี่เขาต้องมาเจอกับเรื่องบ้าอะไร

“ร้องไห้ทำไม ขี้แยว่ะ”

“นายไม่เป็นฉัน นายไม่รู้หรอก ไอ้บ้า”

“ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ ช่วยแล้วยังจะโดนด่าอีก”จุนฮเวยกมือขึ้นเสยผมแก้เซ็ง

จินฮวานเช็ดน้ำตาให้ตัวเองลวกๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า

“มองหน้าทำไม จะด่าอะไรอีก”

จินฮวานไม่ตอบ เขาล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนกดโทรหาเพื่อนสนิทที่มาด้วยกันในคืนนี้

ฮันบินจะเป็นยังไงบ้าง

“ฮัลโหล ฮันบินนายอยู่ที่ไหน”

/นายนั่นแหละ อยู่ที่ไหน นี่ฉันหานายไม่เจอเลยตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าผับกับจีวอน/

“ฉันอยู่ที่....”จินฮวานเลิกลักก่อนจะหันไปถามคนที่อยู่ด้วยกันในตอนนี้”ที่นี่ที่ไหนอ่ะ”

จุนฮเวยื่นมือมาขอโทรศัพท์จากจินฮวาน จินฮวานส่งโทรศัพท์ให้

“ตอนนี้จินฮวานอยู่กับผม ปลอดภัยดีครับ ผมจะไปส่งเขาที่บ้านเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

/เดี๋ยวๆ แล้วนายเป็นใคร/ฮันบินกรอกคำถามมาตามสาย

“ผม กูจุนฮเว”พูดจบจุนฮเวก็กดวางสายและเก็บโทรศัพท์ของจินฮวานเข้ากระเป๋ากางเกงตัวเอง

“นายพูดอะไรของนาย และนั่นก็โทรศัพท์ฉัน เอาคืนมานะ”

“ลุกขึ้น ผมจะไปส่งคุณ แล้วหลังจากนั้นจะคืนให้ คุณจะได้ไม่ต้องโทรหาใครอีก”

จุนฮเวทำท่าจะเดินนำแต่คนตัวเล็กก็ยังนั่งอยู่กับที่

“จะนั่งอยู่ที่นี่ใช่ไหม”

“ไม่ได้อยากนั่งหรอก แต่พอมันได้หยุดแล้วมันก็ลุกไม่ไหว”

“ผมต้องแบกคุณงั้นสิ”

“พูดแล้วก็ทำเลยสิ เร็วเข้า”จินฮวานกวักมือให้จุนฮเวนั่งลงมาก่อนที่เขาจะปืนขึ้นเกาะไหล่กว้างนั่น นาทีนี้ไม่สนแล้วแหละ ขาเข้าเปลี้ยไปหมดแล้ว

จุนฮเวแบกจินฮวานขึ้นหลังไปยังป้ายรถเมล์ เข้าเรียกแท็กซี่เพื่อที่จะไปส่งจินฮวานที่บ้าน จินฮวานบอกทางกับรถแท็กซี่ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป

..

“จินฮวานอยู่กับใครก็ไม่รู้ โทรกลับไปก็ไม่ยอมรับสาย”ฮันบินเอ่ยกับจีวอนดูท่าทางร้อนใจ เขาเป็นห่วงจินฮวานมากๆ แล้วยิ่งมาหายไปแบบนี้

“เมื่อกี๊ฉันเห็นนายถามหนิว่าเขาคือใคร”จีวอนเอ่ยถามตามที่ได้ยิน

“เขาบอกว่าชื่อกูจุนฮเว”

จีวอนได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า แน่นอนเขารู้จักคนที่ฮันบินเอ่ยชื่อมา และก็ไม่เป็นห่วงอะไรถ้าจินฮวานจะอยู่กับคนคนนี้

จีวอนดูใจเย็นและนิ่งเฉยเหมือนไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“แล้วยังไง นายรู้จักเขารึเปล่า จีวอนตอบฉันมานะ”ฮันบินพยายามซักถาม เขาร้อนใจจริงๆ คนคนนั้นคือใครกัน

“อยากรู้เหรอ”จีวอนเอียงคอถามพลางอมยิ้มน้อยๆ ท่าทางกวนประสาทไม่เบา

“อยากรู้สิ บอกฉันมาจีวอน”

“จูบฉันสิ แล้วฉันจะบอก”จีวอนส่งสายตามีเลสนัย เขาพูดจริงไม่ได้แค่แกล้ง ถ้าฮันบินจูบเขา เขาก็จะยอมบอกเรื่องที่ฮันบินอยากรู้

“ข้อแลกเปลี่ยนบ้าอะไรของนาย ฝันไปเถอะว้อย”ฮันบินเองก็รู้สึกหงุดหงิดเบาๆ ก็คนตรงหน้ากวนประสาทไม่เลิก นี่มันใช่เวลาไหม

“งั้นก็สงสัยต่อไป ปะกลับบ้าน ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า”จีวอนตบไหล่ฮันบินไปสองทีก่อนจะเดินจากไป ฮันบินจำใจต้องกลับบ้านไปก่อนเพราะอยู่ต่อไปก็คงไม่มีอะไรคืบหน้า อย่างน้อยก็รู้แล้วว่าจินฮวานปลอดภัย

..

แท็กซี่ขับมาส่งในที่ที่จินฮวานบอก จุนฮเวจ่ายค่ารถก่อนทั้งคู่จะลงจากรถมา

“ส่งฉันแค่นี้แหละ”จินฮวานเอ่ยบอก

“อืม”จุนฮเวพยักหน้า

“แล้วก็ ขอบคุณนะที่ช่วย นายอยากให้ฉันตอบแทนอะไรบอกได้เลยนะ”จินฮวานเอ่ยขอบคุณและแสดงน้ำใจ

เหตุการณ์ครั้งนี้ฉันคงลืมความมีน้ำใจของนายไม่ได้เลยจริงๆ

“ใครสอนให้พูดจาแบบนี้กับคนแปลกหน้ากัน”จุนฮเวส่ายหน้ากับคำพูดคำจาของจินฮวาน

“ทำไมอ่ะ ก็นายช่วยฉันไว้ ถ้าอยากให้ฉันช่วยอะไรกลับฉันก็เต็มใจนะ”มันต้องมีซักอย่างที่ฉันช่วยนายได้บ้างแหละน่า

จินฮวานเอ่ยอย่างจริงใจ ตอบแทนเป็นน้ำใจน่าจะดีกว่าตอบแทนเป็นสินทรัพย์ ส่วนลึกคิดว่าทำแบบนั้นคงเป็นการดูถูกกันเกินไป

“ถ้าผมบอกว่า ดีเลยครับช่วยตอบแทนผมโดยการหลับนอนกับผมสักคืน คุณก็จะทำงั้นเหรอ”จุนฮเวเอ่ยด้วยสีหน้ากวนประสาท จินฮวานได้ยินดังนั้นก็ขนลุกขึ้นมาและอยากจะเอาหมัดชนหน้าเด็กคนนี้ให้หงาย

ฉันเพิ่งรอดพ้นจากเรื่องบ้าๆแบบนั้นมา นายยังจะมาซ้ำเติมด้วยคำถามแบบนี้อีกเหรอ

“ไอ้บ้า ขออย่างอื่นสิว้อย”จินฮวานระเบิดอารมณ์ออกมา คำขอของจุนฮเวมันน่าตบเสียจริง

“งั้นขอทราบชื่อคุณก่อน เพราะผมรู้ว่าคุณรู้จักชื่อผมแล้ว”

“ฉันคิมจินฮวาน”

“ฝันดี ฉันไปล่ะ”จุนฮเวยักคิ้วให้หนึ่งที

“อยากได้แค่นั้นเองเหรอ”จินฮวานถามด้วยความแปลกใจ

“เรื่องนั้น ไว้คิดออกแล้วจะมาบอกแล้วกัน”จุนฮเวเดินจากไปโดยที่ไม่หันหลังกลับมามองอีก

เรื่องอะไรจะปล่อยโอกาสให้เราเจอกันเพียงครั้งนี้ มันต้องมีครั้งหน้าสิ ไอ้ตัวเล็ก

จินฮวานได้แต่มองภาพนั้นจนลับตา ดึกป่านนี้แล้วเข้าควรจะกลับเข้าบ้าน

เด็กคนนั้นจะว่าไปก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดอคติไปในตอนแรก

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในผับนั่น เขาสัญญากับตัวเองว่าอยากจะให้เป็นแค่ครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิต

ถ้าไม่ได้กูจุนฮเววันนี้เขาคงแย่

ยังไงก็ขอบใจนะ

แต่เอ๊ะ

ให้ตายสิ

โทรศัพท์ฉันอยู่ที่หมอนั่น

TBC…..